چگونگی غیبت امام زمان پرسشی است که گاه و بیگاه ذهن جامعه شیعی را به خود مشغول ساخته و مسئلهای است که پیروان آن حضرت با انگیزههای ارزشمند و دشمنان با اهدف مُغرضانه آن را مورد واکاوی قرار دادهاند. نوشتار حاضر با روش تحلیل ادله وحیانی و با استفاده از گزارشهای تاریخی، نشان داده است که انحصار چگونگی غیبت و تفسیر آن، به دو شیوه: یکی دیده نشدنِ امام و دیگری دیده شدن و شناخته نشدن امام، تصویر کامل و دقیقی از چگونگی غیبت نیست و نه تنها میتوان مواردی را بر این دو شیوه افزود، بلکه براساس دلیل عقلانی، بایستی امام را دارای قدرتی دانست که نه تنها از شیوههای نهانزیستیِ پیامبران و حجت‌های پیشین و پیامبر و اهل‌بیت برخوردار است، بلکه قدرت بر هر شیوه نوینی از غیبت را داراست و هیچ‌گونه انحصاری در شیوههای نهانزیستیِ امام زمان وجود ندارد.
