مسئلۀ مهدویت در عصر حاضر، موضوعی همگانی و فراگیر است و در واقع، به آرمانی جهانی تبدیل شده است. این اعتقاد سبب توجه روزافزون منتظران و بهویژه شیعیان به موضوع مهدویت و زمینهسازی برای ظهور حضرت مهدی4 شده است. در میان وظایف منتظران، مهمترین وظیفه، ایجاد جامعهای منتظر است که یکی از الزامات آن، تربیت افراد جامعۀ منتظر به صورت مهدوی است. تربیت افراد به اَشکال گوناگونی صورت میگیرد که یکی از مهمترین ابعاد آن، «تربیت اخلاقی» است؛ تربیتی که در سرنوشت انسان و جامعه نقشی مهم دارد و به دلیل این اهمیت است که از دیرباز مورد توجه ویژه اندیشمندان و پیشوایان دینی بوده و هست. موفقیت تربیت اخلاقی بیش از هر چیز، مرهون زمینۀ مناسب آن است. از اینرو، ارائۀ راهکارهای مناسب آن بهویژه در نظام آموزش و پرورش کشور _ که بخش اعظمی از تربیت انسانها را بر عهده دارد _ ضروری به نظر میرسد. هدف از این پژوهش، بررسی راهکارهای تربیت اخلاقی زمینهساز ظهور در نظام آموزش و پرورش است و روش تحقیق، از نوع توصیفی _ اسنادی است. ایجاد فضای اخلاقی در مدارس و محیطهای آموزشی، محبت و احسان، روشهای پرورش آگاهی و بصیرت اخلاقی، روشهای پرورش گرایشها و عادات مطلوب اخلاقی و روشهای اصلاح رذایل، از جمله راهکارهای مورد تأکید در این پژوهش به شمار میآید.