تقسیم‌های گوناگونی برای نشانه‌های ظهور ذکر شده است که منشأ این تمایزها گاه به روایات بازگشت داشته و گاه برآمده از اندیشه مهدوی‌پژوهان است. یکی از تقسیم‌های صورت گرفته تفکیک میان نشانه‌ها به نشانه‌های متصل و منفصل می‌باشد. نگاشته پیش‌رو می‌کوشد با توجه به آسیب‌های برخی تقسیم‌بندی‌های گونه دوم، صحت اطلاق نشانه بر نشانه‌های منفصل را با مؤلفه‌هایی همچون سازگاری آن با ویژگی کلی علامت و نشانه و همچنین موارد مشابه به کار رفته در آیات و روایات مورد بحث و بررسی قرار دهد. بر این اساس پژوهش حاضر با روش کتابخانه‌ای و شیوه تحلیلی تلاش دارد ابهامات تقسیم‌بندی صورت یافته و مجهولاتی چند از آن را نمایان و نادرستی این انگاره را مستدل سازد
