دانشیار گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه سیستان و بلوچستان
چکیده
پیامبر اکرم؟ص؟ شناخت امام را همواره از مهم‌ترین و بارزترین نشانه‌های ایمان و فقدان آن را هم ردیف کفر می‌دانستند، لذا بیان نشانه‌های درست امام زمان؟عج؟ را وجه همت خود قرار داده از آغازین ایام تثبیت حکومت محمدی؟ص؟ بر آن تاکید ورزیدند، به طوری‌که جمع قابل توجهی از علمای اهل‌سنت به احادیث «مهدی» اذعان و بر تواتر آنها اعتراف نموده‌اند. در مقابل عده کمی از کج‌اندیشان در مقابل روایات فراوان، به جعل، تحریف وتصحیف آنها پرداخته‌اند و گروهی هم به این روایات ساختگی اعتماد نموده، دیدگاه شیعه را_ به زعم خود_ تخطئه نمودند. مقاله حاضر به روش توصیفی_ اسنادی با رویکردی تحلیلی بر آن است تا با بررسی روایات رسیده از طریق ابن مسعود وابوالطفیل، بررسی رجالی راویان حدیث «اسمه اسمی و اسم ابیه اسم ابی» و تحلیل گونه‌های مختلف حدیثی، نشان دهد که: این حدیث در مصادر معتبر اهل‌سنت (حدود25منبع) بدون زیادت و تنها به صورت «اسمه اسمی» نقل شده است و با احادیث بسیار دیگری که مهدی را فرزند امام حسن عسکری؟ع؟ می‌داند مغایرت ندارد. مطابق گزارش تاریخی اهل‌سنت عبدالله منصور با دیدن این روایات نام فرزند خود را مهدی گذاشت. وی و یارانش کوشیدند با افزودن اضافه «و اسم ابیه اسم ابی» به روایات پیامبر؟ص؟، قیام خود را چون حادثه‌ای از پیش تأیید شده و از زبان رسول خدا؟ص؟ تلقی کنند. در بحث سندی نیز مشخص می‌شود که این‌گونه احادیث دارای سند صحیحی نبوده و برخی محققین اهل‌سنت نیز به این امر و زیادت غیرمعقول «واسم ابیه اسم ابی» اذعان نموده‌اند.
