با شروع غیبت صغری و محدودیت جدّی در ارتباط بین امام مهدی؟ع؟ و شیعیان، غالبترین شیوۀ مشورتطلبی، رفع نیازها و کسب تکلیف در زمینههای مختلف از امام، «توقیعات» بودند. مقبولیت و اعتبار توقیعات و عمل کردن به محتوای آن، مستلزم اطمینان شیعیان به توقیعات بود. عوامل و ریشههای اطمینان مردم به توقیعات، تکیه بر نشانههای روشن و شواهد واضحی بود که گذشت زمان و فاصله گرفتن از آنها، مخاطب را با سؤالاتی مواجه کرد. به نظر میرسد عوامل گوناگونی مانند: آشنایی علماء با خط توقیعات؛ ارائه و ویژهداشت بسیاری از توقیعات توسط وکلای اصلی و فرعی؛ تأیید و تصدیق بزرگان نسبت به توقیعات؛ برخورداری توقیعات از علم ویژه و تحقق آنها؛ موافقت محتوای توقیعات با متن دین؛ سبب باورمندی شیعیان به توقیعات و تصدیق صدور آنها از امام مهدی؟ع؟ شده است.