محروم بودن شیعیان از بهرهمندی مستقیم از پرتوهای نورانی و هدایتگر امام زمان4 در زمان غیبت، حرکت در مسیر هدایت را برای آنان دشوار میسازد و زمینه حیرت، غفلت و گمراهی را فراهم میآورد؛ اما منتظران امام زمان4 در زمان غیبت، میتوانند با استمداد از مجموعه باورهای عمیق دربارۀ امامت، خود را از غفلتها و انحرافهای زمانۀ غیبت مصون سازند و زمینه تکامل معنوی و اخلاقی خود را فراهم کنند و بدین وسیله زمینهساز ظهور امام خود شوند. از اینرو از جمله بهترین راهکارها برای سوق دادن منتظران به سمت کمالات اخلاقی و مقامات معنوی، تعمیق و بارورسازی باورهایی است که زمینهساز سیر انسان منتظر به سمت فضایل اخلاقی و معنوی به شمار میآید. در این نوشتار، باورهای زمینهساز برای اخلاقی شدن منتظران مورد بررسی قرار گرفته و نقش آنها در رسیدن به فضایل و دوری از رذایل اخلاقی تبیین شده است. از اینرو باورهایی همچون معرفت به وجود امام زمان4، اعتقاد به ظهور آن حضرت، توجه به علم فراگیر امام4 و محبت و ارادت به ایشان را بررسی میکنیم و نقش این باورها در تربیت نفوس و تزکیه روح منتظران را تبیین مینماییم.