این مقاله به نقد و بررسی اصطلاح نو ظهور «ظهور صغری» می‌پردازد. چنان‌چه خواهد آمد این اصطلاح صرف‌نظر از اشکال ادبی آن، یک برداشت شخصی و ذوقی است که در احادیث پیشوایان معصوم نمی‌توان برای آن شاهدی یافت. به علاوه این برداشت و به طور کلی این نوع نگاه به مباحث مهدویت می‌تواند آسیب‌زا هم باشد چنان‌که تاریخ و تجربه آن را به اثبات می‌رساند. ما بر آنیم که با تکیه بر مستندات روایی، معنایی قابل قبول از این اصطلاح ارائه دهیم. این معنی «ظهور محدود و نافراگیر امام مهدی؟عج؟پس از خروج سفیانی و ندای آسمانی» است که به منظور فراهم آوردن مقدمات ظهور فراگیر و عمومی و به اصطلاح «ظهور اکبر» صورت می‌پذیرد. روش گردآوری داده‌ها در این نوشته کتابخانه‌ای و روش تحقیق در آن توصیفی _ تحلیلی است
